هیچ قانون نوشته و نانوشته ای نمی گوید که فناوری های همراه تنها به گوشی های تلفن همراه مربوط می شوند. اگر اینگونه باشد، دامنه آنها بسیار محدود خواهد بود و اصلاً جای بحث و بررسی نخواهند داشت، چرا که پس از مدتی، به پایان می رسند و دیگر فناوری همراهی برای بررسی و معرفی باقی نمی ماند. اگر فناوری های همراه را به دستاوردهایی مثل قابلیت ارسال اطلاعات با مادون قرمز، بلوتوث، Wi-Max و یا Wi-Fi محدود بدانیم و به فناوری هایی که امکان تحرک، جنبش و جابه جایی را فراهم می کنند، توجه نکنیم از قافله ارتباطات سیار و همراه عقب می مانیم.
امروزه، عصر تلفیق همه فناوری ها با هم است؛ بلوتوث در کامپیوترهای لپ تاپ، تشخیص نوری و بصری حروف یا OCR در یک ساعت مچی، اینترنت پرسرعت با ADSL در دستیار دیجیتال شخصی و…. از همین رو است که احساس می کنیم تغییر رویکرد ستون «فناوری همراه» برای حفظ پویایی و کارایی آن با نگاه به فناوری های همراه خارج از محدوده تلفن همراه هم نیاز است.
ضمن اینکه باید توجه کنیم شاخه ای از مطالعه فناوری های همراه و ارتباطات سیار، با نام Mobile Computer Standards یا استانداردهای همراه کامپیوتر بررسی و مطالعه می شوند و از همین رو هم بازنگری آنها اهمیت می یابد.
این هفته، موضوع رایانه های پوشیدنی یا Wearable Computers را بررسی می کنیم که جرقه های ابتدایی آن در قرن پانزدهم میلادی زده شد.
کامپیوترهای پوشیدنی
کامپیوترهای پوشیدنی، انواعی از رایانه ها هستند که بر بدن انسان پوشیده می شوند. غالب استفاده این رایانه ها، برای نمونه سازی و الگوبرداری رفتاری از مغز انسان ها، سیستم های نظارت و دیده بانی سلامت و مصارف چندرسانه ای است.
ثبات و استحکام، مهم ترین ویژگی و قابلیت متمایزکننده کامپیوترهای پوشیدنی است. ارتباط و تعاملی مداوم و پایدار بین کامپیوتر و کاربر وجود دارد. نیازی نیست که شما کامپیوتر را روشن یا خاموش کنید یا مستقیماً دستوری به آن بدهید. این کامپیوترها از ویژگی چندوظیفه ای یا Multitasking برخوردارند و شما بدون اینکه در یک وظیفه خاص دستگاهتان اختلالی ایجاد شود، می توانید عملکردی دیگر را برایش تعریف کنید.
البته اگر تعریف اصلی کامپیوترها به عنوان محاسبه گر ریاضی را مورد توجه قرار دهیم، این تصور در ذهن ما که Wearable Computers لزوماً دستگاه های حجیم و عظیم همراه با موشواره، صفحه کلید، مانیتور 17 اینچ و سایر متعلقات یک کامپیوتر شخصی رومیزی هستند و به انسان وصل می شوند، از بین خواهد رفت.
کامپیوترهای پوشیدنی برای کاربردهای تعریف شده و اهدافی خاص طراحی می شوند. برای مثال یک تراشه نانوسلولی که برای عکسبرداری و گزارش وضعیت سلول های سرطانی یک بیمار مبتلا به سرطان، به زیر پوست او فرستاده و تزریق می شود هم کامپیوتر پوشیدنی محسوب می شود. همینطور یک مچ بند دیجیتالی که وضعیت فشار خون و ضربان نبض شخص خاصی را در هر لحظه به یک سرویس دهنده و پردازشگر مرکزی ارسال می کند، نوعی دیگر از انواع کامپیوترهای پوشیدنی است.
البته کامپیوترهای پوشیدنی و همراه، می توانند به تناسب بسیار ساده تر هم باشند. برای مثال یک ساعت مچی یا عینک آفتابی نیز می تواند کامپیوتر پوشیدنی باشد، در این صورت می شود نتیجه گرفت که سابقه و تاریخچه کامپیوترهای همراه به سال های 1300 تا 1500 میلادی برمی گردد، جایی که برای نخستین بار ساعت های مچی آنالوگ و عینک های آفتابی و طبی اختراع شدند.
اما تعاریف نوین کامپیوتر همراه، به ما این اجازه را می دهد که دستاوردهای نوین این عرصه را بررسی کنیم. از جمله تولید ژانویه سال 2005 شرکت کامپیوتری. Fossil Inc که نخستین دستیار دیجیتال شخصی خم شدنی با قابلیت پیچیدن به دور دست و استفاده به عنوان مینی کامپیوتر همراه را روانه بازار کرد.
البته نباید فراموش کنیم که شرکت IBM به عنوان یکی از غول های سخت افزاری دنیا، در سال 2001 میلادی نوعی از ساعت مچی را روانه بازار کرد که می توانست به عنوان یک رایانه همراه انجام وظیفه کند و سیستم عامل نوپای لینوکس را نیز اجرا نماید.